12/19/11

ช่วงสอง-สามเดือนที่ผ่านมา ผมขายกีตาร์โปร่งไปหนึ่งตัว กีตาร์ไฟฟ้าหนึ่งตัว ไมค์กับที่ตั้ง มิดิคีร์บอร์ด และตอนนี้ผมพยายามจะขายกระเป๋าใส่กีตาร์ แล้วก็มิดิคีร์บอร์ดอีกตัวทีผมใช้อยู่ อะไรก็ไม่เท่าให้ผมเศร้านิดๆ เท่ากับการที่ขายกีตาร์ไฟฟ้าไป ถึงมันจะเป็นตัวที่ผมไม่ได้ใช้ แต่ก่อนที่จะขาย ผมก็เปลี่ยนสายมันแล้วก็ขัดส่วนต่างๆให้สะอาดเท่าที่จะทำได้ สายไฟด้านหลังมันขาด ผมก็เลยไปร้านขายของถูกแล้วซื้อSoldering Iron มาเชื่อมสายมั่วๆให้มันใช้ได้ จริงๆแล้ว ผมไม่เคยได้ชื่อว่าเป็นคนที่ชอบกีตาร์เลย ผมไม่รู้เรื่องญี่ห้อหรืออุปกรณ์เหมือนกับคนอื่นๆเขา และผมก็ไม่ใช่คนที่ชอบสะสมกีตาร์หรือเข้าใจลึกซึ้งถึงความแตกต่างของเสียงอะไรแบบนั้น สำหรับผม ตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมใช้กีตาร์ญี่ห้ออะไรก็ได้ ขอให้ผมชอบมัน ทั้งเวลาเล่นและเวลามอง พอมาคิดดูจริงๆ ผมเองก็ไม่ได้เสียใจที่ขายมันไป ผมแค่รู้สึกแปลกๆที่มองไปตรงมุมห้องแล้วมันไม่เหมือนเดิม มันทำให้ผมเศร้านิดๆ

เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าดนตรีคือเพื่อน ผมฟังมันและมันฟังผม ไม่ว่าจะเวลาไหนอารมณ์ไหน แต่พอนานๆเข้าผมเริ่มไม่ได้คิดว่ามันเป็นอะไรทั้งนั้น ผู้ชายจะเท่ที่สุดตอนที่เขาเล่นดนตรี ใช่มั้ย? แต่ผมกลับรู้สึกว่าตอนผมเล่นดนตรีคือตอนที่ผมดูเหรอหราที่สุด นานๆทีผมจะรู้สึกว่าตัวเองเท่ แต่ส่วนใหญ่ผมจะรู้สึกว่าผมหน้าตาตลกเพราะอินกับมันเกิน(โดยเฉพาะตอนร้องเพลง) เพราะว่ามันจริงเกินไป มันซื่อสัตย์เกินไป เพราะผมรู้สึกว่าเพลงที่ผมแต่งมันไม่ใช่แค่สิ่งที่ผมร้องและเล่นมัน แต่มันเป็นเหมือนความลับ มันเหมือนการที่ผมเปิดเผยสิ่งที่อยู่ข้างในให้คนอื่นได้รับรู้โดยปิดบังไว้ให้น้อยที่สุด และผมรู้สึกว่ามันต้องใช้ความกล้าและความมั่นใจเป็นอย่างมาก เหมือนกับที่ Kaz Nomura บอกว่า " การเล่นดนตรีสดคือการแก้ผ้าบนเวที " ผมรู้สึกคล้ายๆกัน ถึงแม้จะไม่ได้หนักขนาดนั้น

ดนตรีที่เป็นแฟชั่นคือสิ่งนึง(ซึ่งไม่ใช่ว่าไม่ดี) แต่ดนตรีที่เป็นศิลปะคืออีกสิ่งนึงที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง เพราะเวลามันเป็นศิลปะ แสดงว่าคนเล่นและคนแต่งเป็นศิลปิน และเวลาคนเล่นและคนแต่งเป็นศิลปิน เขาจะทำความรู้จักกับศาสตร์ของเขา เพราะไม่งั้นมันจะไปซ้ำกับคนอื่นและไม่งั้นมันจะด้อยคุณค่าลงไป เหมือนกับคนที่ทำขนมปังเพื่อแค่จะขายกับคนที่ทำขนมปังเพื่อให้คนกิน ขนมปังที่อบออกมามันจะไม่มีทางอร่อยเท่ากัน เพราะวัตถุดิบที่ใช้ก็คนละเกรด ขั้นตอนการทำ ความพิถีพิถันก็ต่างกัน ไม่มีทางที่คนอารมณ์เสียหรือคนที่มีจิตใจไม่ดีจะทำขนมปังอร่อยๆออกมาได้ ผมว่าดนตรีก็เหมือนกัน เพราะดนตรีที่ดีไม่ใช่มาจากคนแต่งหรือคนเล่นที่มีเทคนิคสุดยอดที่สุด แต่มันมาจากคนที่ใส่ความตั้งใจและความรักลงไปในบทเพลง มันมาจากคนที่รักดนตรี

ผมรู้สึกว่าจุดประสงค์ของการแต่งเพลง ไม่ใช่การที่เราไปให้ถึงโน๊ตตัวสุดท้าย เพราะไม่งั้นนักดนตรีที่เก่งที่สุด จะเป็นคนที่เล่นได้เร็วที่สุด คนเข้าไปฟังคอนเสิร์ต เพื่อที่จะไปฟังท่อนสุดท้ายท่อนเดียว  เหมือนกับจุดประสงค์ของการเต้น มันไม่ใช่การที่เราไปให้ถึงจุดใดจุดนึงบนพื้น แต่มันเป็นการที่เราโยกไปกับจังหวะโดยไม่ใช้ความคิด ใช้แต่ความรู้สึก เพราะว่าการคิดต้องใช้พลังงาน ถ้าเราคิดไปด้วยเต้นไปด้วย เราจะใช้พลังงานสองแห่ง(สมองและร่างกาย) แล้วเราจะเต้นได้ไม่นานก็หมดแรง แต่ถ้าเราเต้นโดยใช้ความรู้สึกมันจะออกมาสวยงามอย่างเป็นธรรมชาติ เพราะจุดประสงค์ของดนตรี(ผมรู้สึก)อยู่ในการที่เราไม่ไปใส่จุดประสงค์ให้กับมัน ดนตรีมันเป็นแค่ดนตรี และในเวลาเดียวกัน เป็นมากกว่าตัวมันเอง

บทกวีและช่องว่าง

บทกวีและเปลวไฟ
เธอก็รู้ว่าไฟนั้นเผาทุกสิ่ง
แม้แต่ความรักยังไม่ชนะความจริง
โปรดอย่าเอารวมกัน โอ้ ฉันวอนเธอ

บทกวีและหิมะ
เธอก็รู้ว่าน้ำแข็งนั้นเย็นจับใจ
แม้แต่ความรักยังไม่ช่วยอะไร
โปรดอย่าเอารวมกัน โอ้ ฉันวอนเธอ

บทกวีและนกน้อย
เธอก็รู้ว่านกนั้นต้องบินเหาะ
แม้แต่ความรักยังไม่ยอมยึดเกาะ
โปรดอย่าเอารวมกัน โอ้ ฉันวอนเธอ

บทกวีและมือ
เธอก็รู้ว่ามือเรานั้นช่างทรงพลัง
เดี๋ยวมันสร้าง เดี๋ยวมันก็ทำพัง
โปรดอย่าเอารวมกัน โอ้ ฉันวอนเธอ

New Project " FRENCH KIND " - Vol.1 ( ongoing )

    One lovely day I was walking Downtown and, for the sake of doing something new, decided to check out a gelato/pastry shop that I happened to pass by along the way back. With no decision in mind, I pulled the door handle and stepped in. As soon as one of the lady clerks in black spotted me, she greeted and stationed behind the grand display cases full of cakes, pastries and Italian ice cream. Not knowing what I should get, I scanned quickly through the transparent glasses, seeing if anything would appeal to me. Now, even though it was my first time in that particular store, I had been to many pastry shops before. But, in this case, for crying out loud, I had a hard time reading the damned labels to figure out the names of those things. Because the labels were way in the far back behind the products and because the trays were slanted forward AND BECAUSE a group of, what looked like to me, curious and energatic European tourists just came marching in the store, I was put on the spot and had to make a quick decision right away. I looked back and forth between the clerk and the display and then one of the ladies cried " It's showtime! " addressing to the crowds. I decided to use my index finger to point at the ones I wanted and used a phrase like " the black square thing " to describe the pastry. And, at one point, she said to me with tired face" Sorry I can't hear you. " When this was done, I paid and I walked out.

    On the way back, I felt a bit silly that I didn't have the basic pastry knowledge and somewhat angry that I couldn't read those fucking labels. And, for convenience sake, shouldn't the salesclerk be a little bit more courteous? After that I thought that I would do something about it one day and then one day, I thought, why not combine the learning about bakery with art. That way I could make the learning seems fun and at the same time practice my art skills( as I'd never painted watercolor before). Thus, the new project came to life. I will start off with the French bakery and then I'll go into another country's as many as I can( Italian, German, Japanese, Thai, India, etc. ). One day I'll go back to that store and I'll point and yell her the names of those things, and tell her something she don't know about pastry. Well, I'm too sweet to hold a grunge that long anyways.

FRENCH KIND - Vol. 1 ( ongoing )

It's 7 a.m.

I just woke up from what appeared at first to be a good dream but ended up as a nightmare. I won't go into details; honestly, I remembered half of it. But the ending involved someone died an awful, impossible death. I saw everything happened in slow-motion and the corpse's graphical details are still fresh in my mind. I don't need Carl Yung to analyze anything. I know the reason behind it.

It's raining as it was before I went to bed.
I can't go back to sleep.

To Sylvia(2)

Sylvia, why did you cut your hair ?
The last time I saw you was a long time ago.
It no longer rains anymore. Just the shivering air raid of loneliness
attacking me when I'm down.
The cardboard that you once held, I went and bought it from the art supply store.
I put every ounce of my spirit into it;
I wanted to make something, Sylvia, but without you, nothing is worth creating.
It is as if my scissors have gone dull or else the cardboard has become damp.
So damp from my sweats and tears.

Tell me how I am supposed to cut water ?

Unless I'm Moses.
But I'm not, Sylvia. I'm a mess.
You can take a mess out of Moses
but not Moses out of a mess.

I missed you, Sylvia.
Your slim innocent hands that I'd never held.
And your angry pretty voice that I'd never heard
more than once.

I really don't have anything to update
but I really do feel like writing something.
You know, if one must meditate once in awhile,
I prefer writing meditation more than anything else
( Occationally walking meditation and
room-cleaning meditation worked also!! ).

They said that " I think, therefore, I am " but
I don't know what I really think unless I write it down.
But writing things down also has its disadventage;
It is the trying-to-understand-it-all phenomenon.
There are times when I really don't need to understand
anything but just feel it living and moving around.
That is, what I think, the art of poetry. Because when
I write poetry I don't have to find the conclusion.
I just have to make sense out of vague messeges or
feelings that have been hanging onto me like some
gums underneath my shoe. Speaking of poetry,
I'm taking a poetry class just to fulfil my English
requirement at UW. It turned out to be quite alright.
The teacher is VERY emotional and easy-going.
I learned some poetic terms and styles and how to analyse them.
I first thought that the class was going to
teach people how to become a poet
but it turned out to be just teaching about poetry.
I always thought that nobody can try to be a poet at all.
You simply become one, just like that! Just like a boxer.
Nobody can try to be a boxer. You simply become one.
You can train your ass from day to night, seven days a week
but if your spirit is not that of a fighter, you're not going to be
a real boxer at all. You will become an acrobatic dancer.
To be a poet, you need to live your poems. At least, that's what I think.

(sign) Hasn't it been awhile since I came up with a new song?
I came up with some ideas but they are still lingering around
and failing to come together. I, for one, dislike having too many songs anyway.
Maybe it's my amatuer uptakes on those things but I prefer organic music.
Something that simply grows on me. But also I have to tend it little by little.
Not doing anything at all and simply waiting for it will take me eternity.
No tree grows on its own, right? Even when sometimes it appeared to be growing
on its own it was just something helping it grow.
Could be something invisible like bacterias or air and whatnot.
With my music, I try to capture something I'm not sure what.
Some particular moments. Nostalgic moments mostly.
I try to capture those moments and transform them into songs.
Sort of like taking a photograph.
Days ago, I just went and took pictures of some old-style houses
that I happened to pass by. I did that too with music. I realized it now.
Same process but different art form, that is.

Modern Seattle Garbage Truck

Did you lose your Zen

little boy ?

Even when we know the hidden tricks,
we don't stop playing the game called My Self.

It just feels more fun to play along.

10/09/11

In the morning it was very cloudy and cold but later in the afternoon the sun finally rose up. On my way to get my last paycheck, I stopped by at the University District to check out some books. After reading an article about the local used bookstores vanishing phenomenon, I tried to support them as much as I can. My thought is actually on the both sides of the spectrum. I don't hate internet book selling chain like Amazon or the big cooperation like Barnes & Noble. In fact, I think Amazon is pretty awesome and Barnes & Noble at Northgate is actually my hang-out place. With Amazon I can find all the rare books that I can't find( or don't have time to search for ) and there are also some used books that are really cheap. With Barnes & Noble, I just like the interior atmosphere. I think it's more comfortable to find books and absorb them than in most used bookstores. Now, on the other hand, local used bookstores are inevitably high priced due to the small owning business rules but they are definitely more charming. The fact that you can go in and not know what you might find is pretty cool. You may encounter some really good books in much more low price. Plus, it's good to reuse books, I think. In fact, I like reading books that show signs of wearing. It kinda makes me feel nostalgic in a way.

I didn't buy any this time. I was going to get one of the Alan Watts's early writing about Zen and religion and all that but I grew tired of reading about them. I've been reading Alan Watts  and Joseph Campbell for over two years, man. Plus, I couldn't find another Harry Mulisch's books so I just walked out. Speaking of Harry Mulisch, if it weren't for the legendary magazines like Frame and Mark, I wouldn't have heard about him at all. Dutch people are so inspiring. Mulisch is like the European Haruki Murakami. His writing is so hip, philosophical, and heart-breaking. And his plots and the use of words are so engaging and fluid.

Back at home the scene outside of my window is so utopia-like. I opened Glenn Gould's Mozart piano Sonatas, made some coffee, heated up a coconut bun, and sat down at my computer writing this.

I'm ready for some more drawing.

Just tell me now
Tell me what you know
The love and all that
Why are they so late ?

And I'm the innocent
I always have been
But why is everything my fault ?
And why am I so sad ?

Job Hunt - PART I

So I quit my job. To be honest, I shouldn't even be writing a blog in a time like this. This is no time to be laying back and acting cool. The money is running out. There is the rent, the phone bill, the internet, the gas, the electricity, and the countless little things I don't want to think about. Not to mention my fantasy of eating well made delicious food and bakery, that too will need to be holding back for now. I might be the only person in the world that gladly let myself be out of work without any second plan in mind. Did I say 'plan' ? Oh! man...I'm nothing but a plan. It's my style to plan ahead. I'm that type of guy. I always think ahead. But..no..not this time. I have witnessed my friends quit jobs before and all of them either acted angry or depress and desperate. I told myself before that if I ever get to quit my job, I would never be like them. But now look at me. I'm super nervous man. As I'm writing this, I feel just like a protagonist from a hip novel who's trying to turn sad events into something funny.You know, something that Haruki Murakami would write. But I wish that this is a novel, not real life. I really do. But that is out of the question now. The thing I should focus now is what next ?

So what's next ? I'm selling my guitar. The martin guitar. So far nobody bought it yet, but people on craigslist are incomprehensible so.. I'll give it some more time. I'm also selling my Gravis backpack on ebay. That too, doesn't go very well. The last place I want to think is a pawn shop. I'll save it as my last card on these pair of sensitive hands. Getting a job should be fun, right ? Right ? .... I don't mind going for a job hunt but the thing that makes me nervous is that I'm not from here. I can speak and write English just fine but it's still not my native tongue to speak of so that makes my disadvantage. Sure, the age of discrimination is long since over but, come on...man, my real name is Vuttiphong and my last name is Mahasamut. If you're an employer, wouldn't that raise you a question or two. On top of that, I don't have any degree. I finished high school but that's nothing to be proud of ( though I am really proud of it, no employers would feel the same about me ). And worse yet, the only experience I have is waiting tables in a restaurant. That too is part of my problem. My problem is that I want to do something else. Something new and inspiring. That's why I'm trying to go to UW for an IVA major and that's why I quit my job. I know so well that being a student there is a limit of jobs I can wish to do. It's not a career, right ? Yeah, I told that to myself everyday while I was working in a Thai restaurant but what is a career anyway? And when will your career start ? After years, I realize it now. It's now. I used to think that everyone has some kind of unique talent dispositions within the genes ( and possibly passed down from bloodlines and whatever) but I got a vague sense that it's only half true. The thing is that we have MULTIPLE personalities and, therefore, we have multiple urges and needs to do many different things depending on the moods, the inspirations, the accesses, the weather, the energy you have and so on. Some people called it 'confusing' but I wouldn't call it that. To me, there is nobody more confused than a person who always eat the same old food, wear the same old cloths, walk the same old path, and do the same old things. He is like a comedian who always crack the same old jokes. No matter how funny it is, you laugh and laugh and it's kinda not funny anymore.

(of course, this is to be continued )

ใบไม้สีทอง ?

พรุ่งนี้ ฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาถึง ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่มาถึงซีแอตเทิลก็ตอนฤดูนี้ ตอนเด็กๆ ถ้ามีเวลาว่าง ผมจะชอบคิดถึงสิ่งต่างๆไปเรื่อย ผมเคยคิดว่าอยากขึ้นเครื่องบิน ถ้าผมได้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ผมจะจองที่นั้งริมหน้าต่าง เพื่อที่จะได้เปิดกระจก หยิบก้อนเมฆมาใส่เอาไว้ในกล่อง เพื่อที่ตอนผมกลับมาถึงบ้าน จะได้เก็บเอาไว้ดูเล่น( ซึ่งแน่นอนว่าแม้แต่ตอนนี้ ผมก็ยังไม่ได้ทำ) มีหลายอย่างที่ผมเคยคิดแล้วไม่มีทางทำได้ และมันก็มีบางอย่าง ที่ผมเคยคิดไปแล้ว ลองไปแล้ว ทำไปแล้ว หนึ่งในนั้นคือ การได้เห็น ใบไม้สีทอง?

มีครั้งนึงผมไปเดินห้างในเมืองไทย แล้วด้วยเหตุการ์ณใดมิทราบได้ ผมเดินไปตรงโซนขายทีวี ผมจำไม่ได้แน่ชัดว่าเดอะมอลล์บางกะปิหรือที่ไหนซักแห่ง( บ้านผมอยู่ตรงสีแยกลำสาลีพอดี สามารถเดินไปเดอะมอลล์ได้อย่างง่ายดาย) แล้วทีวีต่างๆมากมาย หลายขนาด หลายยี่ห้อ จะเปิดเป็นเหมือนวีดีโอสารคดีหรือไม่ก็ภาพทิวทัศน์ต่างๆให้ใครก็ไม่รู้ดู ภาพที่ติดตาผม คือภาพถนนในซอยๆนึงที่มีต้นไม้ปลูกไว้เต็มสองข้างทาง แล้วตามพื้นถนนเต็มไปด้วยใบไม้ร่วงสีเหลืองทอง ผมจะนึกภาพยามเช้าซักเช้านึง แบบ ตื่นมาแล้วออกมาวิ่งจ๊อกกิ้ง หรือ เดินเล่น หรือ ปั่นจักรยานไปตามทางใต้เงาของต้นไม้และบนกองของใบไม้ ซึ่งแน่นอน ตอนนั้นที่เมืองไทย ผมไม่สามารถทำได้ อย่างมากที่สุดก็ทำได้แค่เดินเล่นใต้เงาของต้นหูกวางหน้าบ้าน คอยหลบลูกของมันที่จะหล่นลงมาแบบไร้การคาดเดา แต่พอผมมาถึงและได้มาเห็นต้นไม้ของซีแอตเทิล ผมรู้สึกถึงสิ่งนึงที่ผมจำมาผิดตลอด ใบไม้สีทอง? มันไม่จริงหรอก ใบไม้ไม่ใช่สีทอง ใบไม้มีหลายสี

เพราะต้นไม้แต่ละต้น มีสีของการเปลี่ยนไม่เหมือนกัน บางต้นสีแดง บางต้นสีเหลือง บางต้นสีส้ม บางต้นสีน้ำตาลแก่ และแม้แต่ภายในต้นไม้หนึ่งต้น ไม่ใช่ใบทุกใบจะเปลี่ยนสีพร้อมกัน เพราะฉะนั้นมันก็จะยังมีสีเขียวปนอยู่ ซึ่งก็มีหลายโทน เขียวอ่อน เขียวแก่ เขียวเข้ม และยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเกิดเราเดินไปตรงต้นไม้หนึ่งต้นแล้วเด็ดเอาใบไม้ออกมาหนึ่งใบ แล้วสังเกตุมันดีๆ จะเห็นว่าภายในใบหนึ่งใบก็มีหลายสี ผมจำได้สมัยตอนเด็กๆเรียนวิชาศิลปะ อะไรคือสิ่งที่เด็กชอบวาดมากที่สุดในโลก? พระอาทิตย์  ก้อนเมฆ ภูเขา แม่น้ำ คน และ ต้นไม้!! ถ้าเกิดเอาผลงานของวิชาวาดตามจินตนาการของเด็กประถมมาดู ผมเชื่อว่าทั้งห้อง แทบทุกคนต้องมีวาดรูปต้นไม้ ซึ่งก็แน่นอน ต้องวาดใบไม้ และทุกคนจะต้องระบายสีลำต้นสีน้ำตาลและใบไม้สีเขียว( ยกเว้นเสียแต่ว่าเขาจะวาดต้นไม้ที่กำลังจะตาย ไม่มีใบ) แต่ต้นไม้ของที่นี้ ถึงจะไร้ซึ่งใบ เหลือแต่กิ่งและลำต้น มันก็ยังไม่ตาย อันที่จริง เพราะทำแบบนั้นต่างหาก มันถึงยังไม่ตาย 

ฤดูโปรดอย่างที่สองของผม(และเชื่อว่าอีกหลายๆคน) คือ ฤดูหนาว ไม่มีใครเป็นเด็กที่เมืองไทยแล้วไม่ฝันอยากจะปั้นตุ๊กตาหิมะตามอย่างในหนังหรือการ์ตูนที่ดูในทีวี ที่ซีแอตเทิล หิมะจะตกเป็นบางที่และบางปี ตอนเด็กๆผมจะลองจินตนาการ หยิบความรู้สึกที่เดินแล้วพูดเป็นไออย่างที่เห็นในหนังฮ่องกง มารวมกับความรู้สึกที่ดูในหนังฮอลลิวูด ฉาคพระเอกกำลังอินเลิฟกับนางเอกท่ามกลางหิมะโปรยปราย เอามารวมๆกันแล้วเดาเอาเองว่ามันจะรู้สึกแบบไหน และถ้าเกิดหิมะตกแถวบ้าน ผมจะเป็นคนแรกที่ตื่นมาปั้นตุ๊กตาหิมะ ผมจะไปโกยหิมะตามถนนมาไว้ในบริเวณบ้านให้หมด แล้วจะไม่มีใครสามารถมารุกล้ำได้เพราะมันเป็นที่ศักดิ์สิทธ์ของผม และซึ่งในความเป็นจริง แม้แต่ปัจจุบัน ผมยังไม่เคยทำมันจริงๆจังๆเลย หิมะไม่ได้มีแต่ความโรแมนติกและความสนุกสนาน หากแต่มันควบคู่กันไปกับความเย็นและความลำบาก ถ้าวันไหนหิมะตกหนัก รถไม่สามารถวิ่งได้ ถึงจะมีรถของทางเมืองมาช่วยโกยหิมะ แต่ถนนจะลื่นมากและเสียสมดุลได้ง่าย ซึ่งผมก็ได้ลองมาแล้วแบบสตายวัยรุ่น นี่ยังไม่พูดถึงความเย็นเยือกของมัน ซึ่งจริงๆแล้วผมชอบมาก แต่มันสนุกอยู่ประมาณ2-3วัน หลังจากนั้นความสนุกจะกลายเป็นความทรมาณ เพราะห้างร้านต่างๆก็จะปิดหมด และในที่สุดก็จะหมดกิจกรรมที่ทำนอกบ้านเหลือแต่กิจกรรมในบ้าน แต่โชคดีที่ผมเป็นคนสติเยอะ เพราะถ้าใครสติน้อย อาจจะกลายเป็นบ้าได้

พรุ่งนี้ ฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาถึง ผมจะรอดูใบไม้ หลายสี

Childhood Memory - Part II

      Sometimes I find it weird that when I was a little kid, I wanted to grow up. And now I'm a grown-up, I want to go back to being a child. Not literally, though, but in a sense that I don't have to work and can play all the time. As time goes by, I realize that this topic is nothing new and it is very normal. I could feel that all the people I know feel the same way and I believe anybody who grows and lives in space and time feels the same way too. Everything grows and through the process of growing, it stays the same. The best example of this is none other than my hometown " Soi Kempeth " or translated into English " Diamond-needle Village ".
   
      One thing about Thailand that I love and America doesn't have is the village type of society. In here everyone lives individually but in the town that I grew up, almost everybody knows each other( or at least that was what happening when I was a kid. I'm not sure about now). In Seattle, I cannot wish to go out by foot to buy an ice cream or anything that I urgently need within 5 minutes( unless I live in some of the downtown areas but that is no village). But in the area where I was raised, I could walk randomly and find shops and stores and services such as barbers, hardware stores, internet cafes, magazine stands, 24-hour convenient stores, an ice cream stand, sidewalk restaurants, drugs stores, outdoor markets, butcher shops,  a bakery shop, a bicycle repair shop, a video rental shop, a manga rental shop, etc. I can find all of these within 15 minutes walking. One thing I notice about Thai people is that when we don't know what to do as a career, we start selling stuff. It is amazingly easy to open a small business as long as you have a place( or a spot big enough to fit whatever you sell). As a kid in school, I needed to cut my hair short accordingly to the rules and,very often, like once a month. I hated it, by the way. So, the worst place that I had to visit frequently was the barber shop. There was the one in the front entrance of my Soi that I used to go all the time. I don't remember the name and I doubt they even came up with one. Sometimes I wondered if they really were trained to do what they were doing. Their skills were far off from professional's. Could it possible that they woke up one day and, all of a sudden, converted the 1st floor of their house into an empty space, filled it with chairs and mirrors, and decided to start cutting people's hair for living ? When I thought about it thoroughly, it could for real happen. You don't really need anything except tools to cut kid's hair. Ok, maybe they took some cutting lesson from a nearby private institution. But they also could be self-taught hairdos. I don't recall seeing a certificate on the wall when I went in. All they posted on the shop windows were posters of universally recognized superstars. Britney Spears, Justine Timberlake, David Beckham and so on. And I recalled David Beckham had on a skinhead hairstyle. Even to this day and age, I still don't know what the "glass tube thing" in front of every salon supposes to symbolize. You know, the one that looks like a Christmas candy cane.

Another example of how easy it was to start a small business of your own is the hawkers. In case you don't know, a hawker is a person who travels around selling food that they make or small stuff that they can carry along, usually advertising to people by shouting names or catchy slogans. As a kid, those people were my heroes. I'll tell you how and why the hawker business works well in Thailand. First of all, considering the weather. In Bangkok where the humidity is dry, the temperature is blazing high and the wind velocity is low, people don't really want to go out of their houses or travel too far away. Having those merchants come to sell things at your doors is not a bad idea at all and the prices are usually cheap. The second factor is that it's easy and budget friendly. It is amazingly fast to start up just about anything from scratch. No registration require, no license require( maybe a driver license if you drive a vehicle such as a motorcycle with sidecar ), no rented space, no hired employee( usually it's a solo or working with family members). You just need some necessary tools and skills related to what you're trying to sell. The third factor is that it gives people, especially kids, a pleasant surprise. You never know exactly when or what is gonna come by yelling at your front door. Be the ice cream man, the papaya salad queen, the home-brew drinks tricycle( Thai Ice Tea, Coffee, Chrysanthemum juice etc. ), the fresh fruits truck, the blooms and dustpans merchant etc. Those people don't have written business hours or official schedules. There are the ones that travel from place to place and there are the ones that live nearby. Even the ones that live nearby only have routines, not fixed schedules. Well, I might be wrong on this one because I might be the only kid who whenever he wanted to buy a papaya salad and grilled chicken, they never came. But when he didn't pay attention, they waltzed pass by cold faces and the poor boy had to run around the streets trying to catch them before they gone through the horizon. Or could this had something to do with my lack of attention and luck as a little kid ? I wouldn't know.

   My town was the same as ever when I got a chance to go back a couple years ago. I got a chance to go to the grocery store 'R Mor' located in the corner about a block away from my house ( I should mention that the place used to be my grandma's greatest rival of the grocery selling business long before her shop went out of business). I went in and checked out some of the pastries and snacks that were sitting on the tray. And.. MAN ALIVE! I could not tell if they were the new batch or the same batch that I saw 10 years ago. I mean, could they be sitting here like this for 10 whole years and nobody really ever tried to pick them up. The color of the breads, the way all the snacks are arranged and positioned, the package logos, the types of all the pastries and snacks were exactly the same. I looked around the store and the interior design and the layout were also exactly the same. I tried to find the Granny ' R Mor' who owns the shop but I saw her son instead. And just as I thought, I could not recognize him at all. Next to the store stood what could be one of the most sophisticated Thailand's public transportation services. " Mosirubjang " or in plain English " Motorcycle Taxi ". Why would it be sophisticated, you ask? Well, before that let me explain further of how the service works. In my Soi in which the layout appears to be simple enough. Two upside-down L-shaped pathways adjacent to one another.
                                   
                                               My House
                              
                                 
                                      __ _ _    _* _ _ _ _ _  Motorcycle Taxi
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       !              !
                                                       ^             ^

                                            Entrance 1         Entrance 2

                                                                           Motorcycle Taxi 
                                                                   


        As you can see, the two spots where the motorcycle services are located on the entrance and the dead end. Their routines are usually based on the second entrance only since there are 8-10 mini lateral routes that connect both ways, left and right. As you can see my house located on the corner of the left dead end. In order for me to go there, I have to use the service from the entrance 2. The method of calling is simple enough. First, you walk over acting like you're tired and need help( otherwise you could be ignored) and look at the guys who wear numbered jackets in the eyes. The one who supposes to take turn will come up and talk to you. You simply tell him or her the destination of your dream. Along the way, you suppose to tell the guy where and when to turn. Since the route to my house only takes one right angle turn, I'll just have to tell him once a minute before hand. On the other hand, the trip out of my house takes a little extra work. I have to walk to the spot and call a service there or simply wave my hand in the air. Occasionally, there are stray dogs within the routes. I mean, a group of hungry fucking dogs. The driver will sidekick the dogs out of the way with his foot while maintaining the balance if they interfere with the service. And this is where things get tricky. A trip to somewhere outside of the Soi can also be arranged in advance. Now the fixed price will increase depending on the distance and the level of difficulty. But if you're a person who gets a thrill out of extreme sports, you will love the service. Otherwise, I don't recommend doing it. Bangkok's traffic wonderland can be too extreme. However, all this is not to make fun of the jobs and people of my hometown but I really find all those things both fun and funny. After all they were my neighbors and people who I grew up with. The memories of those people, even when sometimes can be unpleasant, never left me bad taste or harm. They shaped who I am today.

Childhood Memory - Part I

I went to ride a bike on Greenlake yesterday and, if heaven is real, I was in one. The sunshine, the trees, the breeze, the tree shadows, the little kids, the lovers, the lake, the thousands of sparkling lights on the water, the peaceful corner where the sun only half shone, every parts of it were perfectly arranged . I thought of so many things. But the best part of all was the reminiscing of my childhood memory.

Joseph Campbell said that the sacred space that everyone is seeking is the resembling of their childhood memory. I felt the same way. Then, I thought of my fantasy of a little kid. I was always a child of peace, love, friendship and yet of adventure ( this is not to say that I wasn't naughty or selfish at all but rather they're not something I want to talk now). The last part about an adventurous me makes it different from a normal idea of heaven. How could a child of peace also loves adventure. What seems like a paradox is actually an idea of real heaven for me. There was one time when I sat at Starbucks and the mysterious old man came up to me and shown me the picture of a garden with a little girl and a bear. And he said " Wouldn't it be nice if we can live in a world where there is no threat, no danger and humans and animals live peacefully together. " I thought for a second that it would be GREAT but a moment later I changed my mind. How could animals and humans live peacefully together? The picture was made from human's perspective. If it was from the bear's perspective, a bear that doesn't post any threat to humans at all is not a bear. Or should I say, not a good bear! Bears suppose to occasionally defend themselves from the unexpected intruders by being mean, maybe groaning and swinging their claws around, you know,  instinctively wild animals are like that. Because if they don't act tough, they won't survive in the hood( or in the wood). I'm not going to say that there shouldn't be peace among animal kingdom and people. But my idea of peace is that everyone who has a sacred space knows their sacred space and respects other's sacred space. Therefore, my childhood memory was always peaceful and exciting for I find fun in exploring the unseen, gathering the unexpected, improvising the unlikely and in the midst of it all when I lay low to rest or stop to eat, I find peace.

Then, I thought about my bike riding skills. Nowadays, I'm just a normal guy but back when I was little and had roamed the streets of Bangkok( particularly in Bangkapi ), I was like the leader of the young bicycle gang consisting of 4 or 5 gang members. I could literally cruise around without using my hands to hold the handlebar. I could make a wide angle turn, pass through a bump and come back home without touching the handlebar at all. Of course, things like this take practice and I often got cuts and bruises all over the place. Whenever I met Sang( an only childhood friend whom I still get in touch with), we would talk about the fun times. I had done so many things that not everyone gets to do. For example, I had traveled to the nearby Soi( Village in Thai) called Sounson( Pine Garden) by passing through what looked and smelled like a pig slaughter house. I still remember the smell and sound that the pigs made when I had to lift up my bike and waltz( on foot )through the path that Mr. & Mrs. Pinkies provided. Of course, there was a normal route to the village but that would take too much time and energy and, as a kid, that was no fun.

The day after it rained( and, boy, in my Soi, once it rains that means there will be a flood at some point soon), I would bike around the little reservoir phenomenally occurred due to poor drainage system. The water level could be from an inch to half a leg depends on how many days it rains. The feeling I got sometimes was like riding a special tank designed to withstand any types of damage and sometimes like a strong-willed adventurer trying the best to conquer the law of nature. Once in awhile, though, there were fishes. Not goldfish or salmon but ugly looking fishes that came from somewhere via the sewage. And, being perverted enough, I went and scooped up some to take home. I was intelligent enough not to cook it and just observed its appearance. My grandmother used to open a grocery store that sells miscellanious things from laokaow( Thai vodka) to mosquito-killing incenses. The area in front of the shop always clogged and flooded every time it rained hard. So, as bored as I was, I sometimes made a small paper boat and sailed it away. Though the boat never got too far away because there were no waves, I had a lot of fun just imagine myself so small enough to fit in the boat and go on a little journey.

Only dead man doesn't cry.

Life is not a yard waste nor a garbage.

If you want to throw it away, first
you have to find a recycle bin.

But didn't they said " you only live once ".
Maybe it's true.
Maybe not.

The YOU will live only once
but the Soul will live on.

Not as a memory, no,
that line is for a novel.
Not as a ghost, no,
that is for a horror movie.

But your Soul will live on
and off. Off and then on.
On and on.

It will never reach heaven.
Heaven has no soul.
Because everyone there is immortal,
Because the time there is eternity,
You will be immortal for eternity.

When you are immortal, you don't feel pain.
When you don't feel pain, you have no need for a soul.

Heaven has no soul.
A metaphor ?

The spider is in tune when the music is out of tune.

The spider isn't there

To harm.

It builded the web

of life

merely just to live

and

stay in tune

for the right moment.


Just like you.


Can you stay in tune

even when you are

out of tune ?


                  -08/26/11

" If we went up onto the roof now, " he said. " and I squeezed a drop of ink out of my fountain pen and let it blow against a sheet of paper, how great do you think the chance would be of the sentence I don't want Ada to stay with me  appearing in my handwriting? "

" That's impossible. "

" The chance isn't nil, but the universe is probably too small to contain all the ink needed before it happens. "


                             - Harry Mulisch

DIY - K(eys)W(allet)P(hone) Station!

KWP Station (2011)

07.24.11

  I felt so sleepy during driving today so I came home and slept like a log for an hour or so. It was another beautiful day; it was sunny out and the air gave out cool breeze. After waking up, I decided to go for a ride on my bike. I haven't ride a bike for awhile and got so tired after sat my butt on the seat for just several minutes. I had no plan in mind except for a change of scene and, just a little bit, I hoped to clear my mind. From what? I wasn't even sure myself. For the past couple months I have not been playing music at all. I think I'm going to UW for an IVA major. Interdisciplinary Visual Art is the full name. But I still got a funny feeling about it though. You know,  I always feel like I'm in the right place but at the wrong time. Sometimes I feel so tired of just being myself. Why is being myself so tiring? That, too, I wasn't sure. 

  Today I rode my bike down south from Greenwood toward Fremont. I have to tell you, sometimes I feel like I'm in a novel. Once in awhile, there is a sensation that I'm in a town where the people are so nice and friendly and everybody has a place and space of their own but sharing it with everybody else. You know, just like in an old european movie or in a novel where a protagonist lives in a small town where he knows everyone there. He knows where they live, what they do for living,  and what their personalities are like. And those people, in turn, know him as a child who grew up in this peaceful town.( but now we live in a neighborhood where we rarely know or care to know each other personally). You know, something like in Aesop fables. He would go to a grocery store and talk to the head clerk who owns and runs the place by himself( nobody in the business does that anymore) and he would walk to the flower shop where the owner is the old lady in her 40's who has a beautiful lovely daughter who the protagonist is secretly in love with.( the latter part is not always necessary..haha). Anyways, He would also walk further to the bakery or cafe where he would buy artisan bread that was baked using hand-selected ingredients and love in a room filled with hand-made tools and closed-friends. The chefs who are also town-folks would talk and fill each other with laughter while outside, through the open window, they can see and hear the songbirds singing in the tree and the morning sun would secretly peep through the window and partly shine on the table revealing the moment of nostalgia. You know, the same feeling one can get when listening to the music of J.S. Bach or Nobuo Uematsu. 

   Once in awhile, that kind of( not exactly but partly similar) feeling comes to me. When it comes, I feel like I'm the happiest person in the world and the city is like my closest friend who is somewhere between an asshole and a true companion. You know, the kind of friend that you get mad and get bored at sometimes but in the end you care for each other so much. 

   I rode my bike, stopped at Ken's market to get some energy drink and rode further to Fremont and got myself some awesome on-sale used Jazz records from Jive Time.

     The Dave Brubeck Quartet - Time Out -  $3

     Louis Armstrong - Rare Items(1935-1944) - $3

     Folksy Nina Simone( with my favorite cover of " Twelfth of Never ") - $ 18.99

     Fats Waller- Ain't Misbehavin' - $3

The Hipster Zen Poet ' Shuntaro Tanikawa'

**(Waku waku, Waku waku)**                          

If you get sad, you get drunk                           ถ้าเธอรู้สึกเศร้า เธอเมา

If you get drunk, you break out into song     ถ้าเธอเมา เธอระบายออกมาเป็นเพลง

If you sing a song, you start to cry                  ถ้าเธอร้องเพลง เธอเริ่มร้องไห้

You start to cry, but end up laughing             เธอเริ่มร้องไห้ แต่หัวเราะออกมาในที่สุด

--------------------------------

"At Midnight in the Kitchen I just Wanted to Talk to You" (1975) 

(in the manner of Charlie Brown)

Under the bed there's pair of comfortable old shoes       ใต้เตียงมีรองเท้าคู่เก่าที่แสนสบาย

and so again this morning I feel like getting up.              และอีกครั้ง เช้านี้ ผมรู้สึกอยากจะตื่น

Time is actually just like a clock:                                        เวลามันช่างเหมือนกับนาฬิกาจริงๆ

it works overtime and never gets bored.                           มันทำงานเกินเวลาและไม่เคยเบื่อ

Let's change the subject.                                                       เปลี่ยนเรื่องดีกว่า

Wind is flowing across the grass.                                        สายลมกำลังพัดผ่านต้นหญ้า

I see the same old familiar scenery.                                    ผมเห็นภาพทิวทัศน์เดิมๆ

It's not easy to change the subject.                                      มันไม่ง่ายเลยที่จะเปลี่ยนเรื่อง

---------------------------------------------------

" Songs of Nonsense " (1985)

Loquats                                          โลควอท( ลูกปีแป้ )

I eat loquats,                                            ผมกินลูกโลควอท

to do which                                               จะทำอย่างนั้นได้

I have to peel them;                                ผมต้องปลอกมัน

to peel them,                                            จะปลอกมัน

I need hands,                                            ผมจำเป็นต้องพึ่งมือ

and hands                                                 และมือ

need bodies                                              จำเป็นต้องพึ่งร่างกาย

while bodies of course                           และร่างกายนั้น

assume the world;                                  พึ่งโลก

for the world to exist                             การที่โลกจะมีตัวตนอยู่ได้

there probably need to be loquats.      นั้นก็จำเป็นที่จะต้องมีลูกโลควอท

Cursing the juice which stains               ออกปากด่าน้ำผลไม้ที่หกลด

my white linen pants,                              กางเกงลินินสีขาวของผม

I keep eating the loquats.                       ผมไม่หยุดกินลูกโลควอท

-------------------------------------

" Naked " (1988)                                      เปลือย ( 1988 )                   

Grandpa                                                                   คุณปู่

Grandpa moves very slowly.                                       คุณปู่เคลื่อนไหวอย่างช้าๆ

Even after he puts a box on a shelf                             แม้แต่หลังจากที่แกวางกล่องลงบนชั้น

his hands remain there.                                                มือของแกหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น

Presently he takes his hands away                              ขณะนี้แกเอามือกลับออกมา

and his arms hang limply at his sides.                        และมือของแกห้อยโตงเตงอยู่ข้างลำตัว

This grandpa, standing motionless,                            ปู่คนนี้ ยืนนิ่งไร้การเคลื่อนไหว

looks as if he might suddenly start shouting.           ราวกับว่าอีกไม่นาน แกอาจจะเริ่มตะโกนออกมา

An oak tree in the garden                                              ต้นโอคในสวน

is peeping in on him.                                                       กำลังแอบมองแก

Though he hears                                                              แม้ว่าแกจะได้ยิน

what the oak tree says                                                    สิ่งที่ต้นโอคพูด

he seems to pretend not to.                                           แกแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

Last night I saw him bathing.                                        เมื่อคืน ผมเห็นแกอาบน้ำ

I saw his shrivelled thing.                                               ผมเห็นไอ้สิ่งที่เหี่ยวๆของแก

Grandpa, Grandpa,                                                          ปู่ครับ ปู่ครับ

please don't talk about the old days.                            ขอร้องว่าอย่าพูดถึงแต่วันเก่าๆ

Tell me how you feel now?                                            บอกผมมาว่าปู่รู้สึกอย่างไร ปัจจุบัน

What do you want most now?                                       ปู่ต้องการอะไรมากที่สุด ปัจจุบัน

Who's your favourite person now?                               ใครคือคนที่ปู่ชอบมากที่สุด ปัจจุบัน

------------------------------------------

All the poems are translated from English to Thai by me.

Excerpts from Selected Poems translated by William I. Elliott and Kazuo Kawamura

except  the poem **Waku Waku** is from the translation of 

Juliet Grames .