01/31/12

"Good loneliness.
Delightful sadness. "
           
                  -Alan Watts

Book Review - "A Different Kind of Luxury" by Andy Couturier

A Different Kind of Luxury is a book of interviews by Andy Couturier, an American writer who spent some times living in Japan. The book itself focuses on the eleven selected people who Couturier went to visit, did an interview and, sometimes, stay with them for a period of time. Most of the people in this books are self-taught artists, farmers and lovers of nature who whole-heartedly choose to live their lives differently on the mountains(noted that this is modern day Japan), grow their own foods, make their own tools, and live their lives with little money possible( not WITHOUT money but as little as possible). 

Couturier did interviews and personal reflections on such real people with their own unique personalities, talents, ideas, and ways of thinking. Once in awhile, I came across such as an eye-opening book and this is one of them. I truly recommend it, for someone who is interested in botany and plants, for someone who enjoys eastern philosophy( especially in Hinduism and Zen Buddhism), for writers, musicians, artists, painters, potters, environmentalists, activists, and even if you are not anything I just mention.

Price: $19.95

Click to enlarge

Click to enlarge

Click to enlarge

Click to enlarge

Click to enlarge

Click to enlarge

Click to enlarge

Click to enlarge

Three Wishes

Do you know why "Genie" give away THREE wishes instead of just one ?
Because if you're smart, you could just say " I wish that I can have unlimited wishes ! "
and that would be all you have to worry about for eternity.

But why does he give you THREE ? I'll tell you why...if you wish to know!

Because with the first wish, it never works out the way you want it.
You may wish for something that you really want just to discover that it has an error.
So you try your second wish. And it still has an error. Because reality is not an idea.
Reality is an activity of all things happening at the same time.
When you change one fact, the other fact that supposes to go along with it changes accordingly.
For example, when you wish for a beautiful girl, you don't know what you might also get from her personality. Who knows she might turn out to be lunatic because that might be her existing fact.
Or you may wish for a tremendous amount of money just to alter the fact that gold becomes valueless.

So you have the last wish left. And that is for quitting your experiment.

Because what Genie wants is for you to be happy.
He creates THREE wishes as a test.
Because when you stop wishing,
it means you're already happy.

Well, at least, for the time being!

The Making of The Poster Box

The idea started awhile ago but I just recently had the courage to try it out. I, for some reason, have been wanting to collect some artworks( my works and also some of other great artists ) but every time I bought a poster I always rolled it up and could not find a proper space to store it. As time went by, I thought about making something cabinet-like to keep all the posters without having to roll them because I realized later that it kinda ruined the shape of the papers( they all curled up and could never stay flat again). 

As I have so many cardboard boxes left from my last project, I used them to make something simple like a rectangular box. To add some functions, I used masking tapes to adjoin the lid and the body to create a cover that can be open and close. I also used fastener strips to make the front side of the cabinet windows that can be open when the strips are removed as I thought they will come in handy when I need to look for things that end up at the bottom and are out of reach. On the shelf inside the cabinet, I layered some bubble cushions on top to reduce slippery.  

I had to make a lot of adjustments as I intended to fit it on a particular spot on the wall( because of the availability of the space in my room) and the location happened to be next to the door. I had to cut off a little bit of the side lid to avoid contact with the swinging door and it had to be mounted to the wall about two-three inches off the ground for stability reason( I didn't worry about its durability so much for all I wanted was to put some papers in it). I ended up using three long fastener strips to mound it and I think they work pretty good( as of now). The cabinet looks amateur-made but I like it and I think it is quite useful and hip. I had a lot of fun!

ผม

ตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมมีปัญหากับทรงผมมาตลอด ตั้งแต่สมัยมัธยมต้นที่ต้องตัดผมเกรียน บางทีมันอาจจะเป็นลักษณะของรูปทรงของศรีษะที่มันไม่ค่อยเข้ากันกับการเหลือผมไว้นิดๆด้านหน้า( หรืออาจจะเป็นเทคนิคการตัดที่ไม่เก่งของช่าง) แต่สิ่งนึงที่ผมพอจะเดาได้ถึงความลำบากของการเลือกทรง คือลักษณะของเส้นผม(ของผม)ที่มันตรงเอามากๆ ซึ่งมันก็ฟังดูเหมือนจะเท่ ถ้าเกิดผมจะเปรียบเทียบกับนักดนตรีที่ไว้ผมทรงบ๊อบ หลายๆคนนั้นเท่มาก แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ผมของผมมันไม่ได้ตรงอย่างเดียว แต่มันทั้งตรงและหนา ไม่ค่อยจะพริ้วไหวเหมือนคนอื่นเขา พอเข้าช่วงมัธยมปลาย กฎของโรงเรียนบอกไว้ว่า ผมสามารถตัดรองทรงได้ และแน่นอน ผมก็ถือโอกาสนี้เปลี่ยนทรง แต่ถึงอย่างนั้น ทุกครั้งที่ผมตัดรองทรงมาใหม่ หัวของผมจะมีลักษณะคล้ายกับหมวกแก็ป หรือไม่ก็เห็ดยักษ์ เพราะฉะนั้น ทรงผมที่ผมชอบตัดมากที่สุด คือตัดทรงสกินเฮด


พอหลังจากผมย้ายมาอยู่อเมริกา ความลำบากของผมก็เพิ่มเป็นทวีคูณ การให้อิสระกับผมของผมเป็นการกระทำที่ทำได้ไม่นาน ผมคิดมาตลอดว่าอยากจะไว้ผมยาวเพื่อความเป็นร็อคสตาร์ แต่สิ่งที่ผมลืมนึกไปถึงลักษณะใบหน้าของผมที่มันไม่เข้ากับผมยาว(และไม่เข้ากับการเป็นร็อคสตาร์อย่างมาก) จะพูดกันตรงๆ ผมว่าผมหน้าตาออกไปทางป็อปสตาร์มากกว่า ถ้าเกิดผมควรจะเป็นดาวอะไรซักอย่าง อีกเหตุผลนึงคือว่า เวลาผมผมยาว หัวของผมมันจะฟูอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะเวลาวิ่งมาเหนื่อย ถ้าผมของผมโดนลมที่มีความเร็วกว่า10ไมล์ต่อชั่วโมง มันจะพองและทำให้ผมดูตลกขึ้นมากกว่าเดิม แต่จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายไปกว่าที่ผมคิดไว้ แต่ปัญหาที่ทำผมหนักใจไม่หาย คือการตัดผม


ตัดผมที่อเมริกา ถ้าเป็นร้านแบบธรรมดาจะตกประมาณ 20 เหรียญ ถ้าเป็นซาลอนหรือร้านดีๆก็ประมาณ 30เหรียญขึ้นไป(ไม่รวมทิป) เพราะฉะนั้นช่วงแรกๆที่ผมมาอยู่ ผมจะตัดผมเองโดยใช้แบตเตอเรียนตัดทรงสกินเฮด หรือวันไหนฤกษ์งามยามดี แม่ผมจะอาสาตัดให้  ช่วงแรกๆแม่ของผมเธอให้ความกระตือรือล้นเป็นอย่างมาก ถึงเธอจะมีประสบการ์ณเป็นช่างทำเล็บมาก่อนสมัยอยู่เมืองไทย แต่เธอตัดผมไม่เป็นเลย และด้วยความที่แกเป็นคนที่ใส่จิตวิญญาณลงไปในผลงาน แกจะใช้เวลาประมาณ2ชั่วโมง ตัดผมผมไปครึ่งหัว บางครั้งบางคราว แกเกิดการเพลี้ยงพล่ำลงมือหนัก แต่ผมก็ไม่เคยโกรธ ผมบอกแกว่า แค่ทำให้มันเท่าๆกัน ให้คนดูไม่ออกก็พอ


ช่วงหลังๆมา ผมได้มีโอกาสไปตัดร้านฝรั่ง แต่สิ่งนึงที่ผมไม่ได้คำนวณมาก่อนในช่วงแรกๆที่ผมมาก็คือ วัฒนธรรมที่แตกต่าง ฝรั่งส่วนใหญ่ ถึงจะจบหลักสูตรการตัดผมมาจากที่ดังๆ จะไม่ค่อยมีประสบการ์ณตัดผมคนเอเชีย โดยเฉพาะผมสตายตรงๆหนาๆ ผมเลยได้ลองผิดลองถูกมาหลายครั้งจนมาพบร้านที่คาดว่าเป็นร้านสตายวัยรุ่นชื่อ Rudy's แต่สิ่งที่ทำให้ผมรำคาณอีก กลับเป็นช่างตัดผมผู้ชายประจำร้านที่ไม่รู้จะคุยไปถึงไหน ธรรมเนียมของฝรั่ง โดยเฉพาะในร้านเสริมสวยต่างๆ อย่างเช้นร้านทำเล็บหรือร้านตัดผม ถึงไม่รู้จักกัน เขาจะต้องหาเรื่องคุยกันเพื่อให้เกิดความเป็นกันเอง เขาจะถามถึงเรื่องส่วนตัว(แบบพอประมาณ) และเขาก็จะเล่าเรื่องส่วนตัว(แบบพอประมาณ)ของเขาให้เราฟัง ซึ่งผม ตอนนั้น์รู้สึกแปลกเป็นอย่างมาก ผมลงเอยได้ตัดประจำกับช่างผมชายไว้ผมทรงโมฮ็อก จริงๆแล้วแกมีอารมณ์ขันและชอบแนะนำเทคนิกที่ผมฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ไม่ว่ายังไง ผมของผมมันก็ออกมาไม่เคยถูกใจเลยซักครั้ง


ผมตัดสินใจไปตัดร้านเอเชียที่คนตัดเป็นคนเอเซียที่เกิดที่นี้ แต่ร้านที่ผมไปเจอ กลับกลายเป็นช่างตัดผมมาราธอน เขาใช้เวลาประมาณ10นาทีในการตัดผม(รวมสระ) ผมไม่เคยเห็นใครตัดผมคนเร็วขนาดนี้มาก่อน ในทางกลับกัน ผลงานที่ออกมาเหมือนกับว่า หัวของผมเป็นเหมือนสนามหญ้าที่แกได้รับจ้างมาให้ตัดเสร็จให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้กลับบ้านไปทำอย่างอื่น ผมมาตัดกับเขาอยู่ประมาณสามครั้ง แล้วก็ไม่ไปอีกเลย มีอยู่ช่วงนึง ผมได้มีโอกาสกลับไปเมืองไทยและได้ไปใช้บริการช่างตัดผมหน้าปากซอย ผมเดินเข้าไปด้วยความตื่นเต้น ทันทีที่เห็นผม อาจารย์(มือตัดอันดับหนึ่งของร้านที่หน้าตาคล้ายๆกับพี่โป่ง เดอะซัน แต่ผมไว้สั้น)บอกให้ผมเดินมานั้งแล้วถามผมว่าจะตัดทรงอะไร แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกมา แกสำรวจผมบนหัวของผมเป็นการใหญ่และคอมเมนต์ว่าผมของผมตรงมาก พอได้โอกาส ผมบอกแกว่าผมอยากได้ผมสั้นๆ แต่พอได้ยินดังนั้น แกพูดด้วยเสียงหวานๆว่า " น้องงง ตัดผมสั้นไม่ได้นะ.. มันจะไม่เข้ากับหน้าของน้องงง เดี๋ยวจาร์ยออกแบบให้ " แกลงมือเล็มอยู่ประมาณ2-3นาที แล้วบอกให้ผมไปสระผมแล้วค่อยกลับมาตัดใหม่แบบผมเปียก ในระหว่างที่รอ มีลูกค้าอีกคนเดินเข้ามา แกก็เลยลงมือตัดแบบสองคนในคราวเดียว 


ล่าสุดที่ผมไปใช้บริการ เป็นร้านของช่างเกาหลีที่อยู่ทางตอนเหนือของซีแอตเทิล ผมครุ่นคิดมาตลอด ว่าจริงๆแล้ว ถ้าเกิดผมหันมาไว้ทรงเกาหลีแบบที่วัยรุ่นเขาไว้กัน มันก็อาจจะเป็นทางออกทีดี สำหรับตัวผมเอง ทั้งในปัจจุบันและอนาคต จากที่พี่คนไทยที่เคยไปตัดมาแล้วแนะนำมา ว่าช่างที่นั้นฝีมือดีมากแต่ว่าพูดอังกฤษไม่ได้ ต้องเอารูปไปให้เค้าดู ผมเลยจัดการไปเสิร์ชในกูเกิ้ล หาแบบผมสตายเกาหลี ผมหาอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงจนผมถอดใจ มันมีแต่แบบผมฟูๆหยักๆ ที่ไม่ว่าผมดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่ทรงของผู้ชายเลย สุดท้ายผมตัดสินใจ ว่าจะไปเลือกแบบเอาที่ร้าน ทันที่ที่ผมไปถึง ผมตรงไปที่กองหนังสือเพื่อเลือกแบบ แต่ในบรรดาหนังสือที่กองๆอยู่ หนังสือเล่มเดียวที่มีรูปผู้ชาย คือ หนังสือกอฟล์ ผมเกือบจะได้ตัดทรง ไทเกอร์ วูด แต่โชคดีที่ผมไปเจอรูปคนผู้ชายเกาหลีในหนังสือของผู้หญิง ผมเลยเลือกแบบแล้วเอาไปชี้ให้คนตัด ทันที่ที่นั้งลงบนเก้าอี้ จนถึงตอนตัดเสร็จที่เขาวางกรรไกร แกไม่พูดกับผมเลยซักคำ มีแค่พยักหน้าไม่กี่ที ผมที่เริ่มเกิดความเครียดในตอนนั้น พยายามยิ้มหรือชวนคุยให้คนตัดเกิดการรีเร็กซ์ แต่มันก็ไม่ได้ผลเท่าไหร่ ผมตัดเสร็จ จ่ายตังค์และก็กลับบ้าน แต่นี้มันก็เป็นร้านที่ตัดดีที่สุดที่ผมเคยไปมา