ต้นพ็อพล่าร์
เวลาฉันสูญเสียแขน
ฉันเปิดตา
ดอกไม้ที่ไม่มีชื่อ
ดอกไม้ป่า
จุดดวงดาว
เฉกเช่นกระดุม
ที่หล่นหายอยู่ข้างทาง
พวกมันไม่มีของดอกเก็กฮวย
ลายพาดสีทอง
ไม่มีของดอกโบตั๋น
ความอ่อนโยน
พวกมันมีแค่ดอกไม้เล็กๆ
และใบที่อ่อนแอ
พัดโชยกลิ่นไอบางๆ
ไปในฤดูใบไม้ผลิที่สวยงาม
กลอนของฉัน
เหมือนกับดอกไม้ที่ไม่มีชื่อ
ตามสายลมและสายฝนของฤดู
ค่อยๆบานอยู่เงียบๆ
ในโลกที่เดียวดายของผู้คน
ถึงแอนเดอร์สัน
เม็ดทรายสีทอง
ได้ฝังเรื่องราวต่างๆของเธอ
ไปพร้อมกับ
รอยยิ้มและน้ำตาของฉัน ที่ออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ฉันเชื่อ
ว่าเราคือเมล็ดพันธุ์
เราต้องตายก่อน
เราถึงจะมีชีวิต
เมื่อฉันกลับมา
พร้อมกับหน้าผาหิมะสีขาว
ทะเลทรายจะกลาย
เป็นโลกแห่งมรกต
ฉันอยากจะแผ่นอนอยู่ตรงนั้น
บนหมู่ดอกไม้และหยาดน้ำค้าง
รำลึงถึงความรู้สึกต่างๆ
ที่ฉันมีเมื่อครั้งเยาว์วัย
การหลีกเลี่ยง
เธอไม่อยากที่จะปลูกดอกไม้
เธอเอ่ย
" ฉันไม่อยากเห็นมันค่อยๆแห้งเหี่ยวเฉา "
ใช่
เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงจุดจบ
เธอหลีกเลี่ยงทุกการเริ่มต้น
ฉันเป็นเด็กเอาแต่ใจ
อาจจะเป็นไปได้
ฉันคือเด็กน้อยที่ถูกมารดาตามใจ
ฉันนั้นช่างเอาแต่ใจ
ฉันหวัง
ว่าทุกช่วงเวลา
นั้นเต็มไปด้วยสีสันเช่นดินสอสี
ฉันหวัง
ว่าฉันสามารถวาดลงบนกระดาษ
อิสระภาพที่แปลกประหลาด
วาดดวงตา
ที่ไม่มีวันร้องไห้
ท้องฟ้า
ขนนกและใบไม้ ที่อาศัยอยู่บนเวหา
ยามเย็นสีเขียวอ่อน และลูกแอปเปิ้ล
ฉันอยากจะวาดรุ่งอรุณ
วาดน้ำค้าง
รอยยิ้มมากมายที่ฉันเห็น
ฉันอยากจะวาด
ความรักแบบเด็กๆที่ไม่เจ็บปวด
วาดในจินตนาการ
คนรักของฉัน
เธอไม่เคยได้เห็นท้องฟ้าที่มืดครึ้มเลย
ดวงตาของเธอยังคงเป็นสีฟ้าใส
เธอจะคอยจ้องมองฉันตลอดเวลา
มองอยู่ ตลอดเวลา
ไม่มีทางจะเมินหน้าหนี
ฉันอยากจะวาดทิวทัศน์ที่กว้างไกล
วาดเส้นขอบฟ้าและเกลียวคลื่น
วาดหมู่ลำธารที่มีความสุข
วาดเนินเขาเล็กๆ
ที่ผุดงอกออกมา
ฉันจะเอามันมารวมกัน
ให้มันรักกัน
ให้มันปรับตัวเข้าหากัน
ให้ฤดูใบไม้ผลิที่เคลื่อนตัวอย่างไร้เสียง
เป็นจุดกำเนิดของดอกไม้ดอกน้อยๆ
และฉันอยากจะวาดอนาคต
ฉันไม่เคยเห็นเธอ และคงไม่มีวัน
แต่ฉันรู้ว่าเธอนั้นช่างสวยงาม
ฉันจะวาดเสื้อกันลมฤดูใบไม้ร่วงของเธอ
วาดเปลวเทียนและใบเมเปิล
วาดดวงใจหลายๆดวงที่พองออกมา
เพื่อความรักของเธอ
วาดการสมรส
วาดวันหยุดพิเศษ ที่จะคอยมาเรื่อยๆ
หมู่ลูกกวาดแท่งไว้ด้านบน
และภาพต่างๆจากหนังสือนิทาน
ฉันช่างเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ
ฉันอยากจะลบความทุกข์ทั้งหลายแหล่ให้หมดสิ้น
ฉันอยากจะวาดหน้าต่าง
ให้เต็มไปทั่วทั้งผืนแผ่นดิน
ให้ดวงตาที่ชินกันความมืดมิด
ชินกับแสงสว่าง
ฉันอยากจะวาดสายลม
วาดหมู่เทือกเขาที่ทอดยาวสูงขึ้นเรื่อยๆ
วาดความโหยหาของผู้คนในแทบตะวันออก
วาดมหาสมุทร
เสียงของความสุขที่ดังไม่มีหยุด
สุดท้าย ที่มุมของกระดาษ
ฉันอยากจะวาดตัวฉันเอง
วาดหมีโคล่า
ลึกในป่าวิกตอเรีย
กำลังนั้งบนกิ่งไม่นิ่ง
ช้า
ไม่มีบ้าน
ไม่มีใจที่เหม่อลอย
มีแค่เพียง
เหล่าความฝันลูกเบอร์รี่
และดวงตาใหญ่โต
ฉันได้แต่หวัง
ต้องการ
แต่ไม่รู้ทำไม
ฉันไม่มีดินสอสี
ไม่เคยมีช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยสีสันเลย
ฉันมีแค่ฉัน
นิ้วมือและความเจ็บปวด
จากการสร้างสรรค์
เศษกระดาษโทรมๆ
ให้มันออกไปตามหาผีเสื้อเถอะ
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
ให้มันออกไปจากที่แห่งนี้ซะ
ฉันเป็นเด็กน้อย
ที่ถูกตามใจจากมารดาในจินตนาการ
ฉันช่างเอาแต่ใจ
--------------------------
อ่านประวัติของกู้ เฉิงได้ที่ บล็อคของ ซะการีย์ยา อมตะยา
กลอนทั้งหมดแปลมาจากเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษของ Aaron Crippen
แปลเป็นไทย โดย วุฒิพงษ์ มหาสมุทร
No comments:
Post a Comment